Bruno De Wever is waarschijnlijk de belangrijkste publiekshistoricus van Vlaanderen. Dankzij zijn engagement om geschiedenis naar buiten te brengen en het maatschappelijke debat te voeden met wetenschappelijke inzichten, wist hij met name de omgang met het oorlogsverleden in Belgie fundamenteel te beinvloeden. Ter gelegenheid van De Wevers emeritaat in het najaar van 2023 gaan enkele van zijn collega's en oud-studenten in deze bundel in op zijn grootste professionele dada's. De acht essays zijn prikkelend, hier en daar polemisch geschreven en behandelen actuele onderwerpen: 1. Hoe de verengelsing en eenzijdige publicatiecultuur de publieksgeschiedenis bemoeilijken (Gita Deneckere) 2. De publiekshistoricus in het nieuwe medialandschap (Giselle Nath) 3. Het spanningsveld tussen geschiedenis en fictie (Annelies Beck) 4. Historische analogieen m.b.t. de holocaust in onderwijs en burgerschapsvorming (Kaat Wils en Karel Van Nieuwenhuyse) 5. Historisch negationisme en extreem revisionisme (Berber Bevernage) 6. De pogingen om een officiele herinneringscultuur te creeren in Vlaanderen (Pieter Lagrou) 7. Hoe sociale geschiedenis gewone mensen hun stem teruggeeft (Margo De Koster en Laura Nys) 8. De recentste trends in de digital humanities (Fien Danniau en Christophe Verbruggen)
